Özlem; bir şeyi ve birilerini görme ve kavuşma isteğidir.
Özlem hasrettir.
Özlem yanında hissetme isteğidir.
Özlem acıdır.
Özlem sesizliğin çığlığıdır.
İlk özlem ana rahmine düştüğün anda başlar.
Dışarıdaki hayata kavuşma isteği, bizi neyin ve kimin beklediğini bilmeden doğmayı istemektir özlem.
Doğduktan sonrada büyümeyi istemektir özlem. Hayat, hep özlemler silsilesidir.
Hayat her an bir sonraki ana gebedir.
Yaşadığın her an yaşayacağın nice anlara özlemle bakarsın.
Özlem sevgi demektir. Ne kadar seversen o kadar çok özlersin.
Özlem; hasret kalmaktır.
Hasretle yanmaktır.
Özlem; bazen hiç gelmeyeceğini seni asla duyamayacağını bile bile gözlerin camda sabahlara kadar beklemektir.  
Özlem çaresizliğin en katı yaşandığı bir duygudur. Kavuşma isteğiyle çırpınıp durduğun, onsuz nefes almanın bile zorlanıldığı andır özlem.
Özlem yaşamaktır.
Özlem onsuz her şeyi yaşamaya çalışmaktır.
Özlem; tıpkı ateş korunu ellerinde tutup, onun gelmesini beklemektir.
Yanarsın; ama bırakamazsın, yanarsın; ama yine de beklersin, yanarsın; ama her şeye rağmen seversin.
Özlemek yanmaktır aslında.
En güzel özlem sonunda vuslatla ödüllendirilen özlemdir.
Kimi özlemler zaman içinde vuslatla son bulurken, kimileride mahşere kalır.
Özlemek özleneni sevmektir.
Ve özlem vuslatın tadına varmadır.
Bütün özlemlerin vuslata ermesi dileğiyle..