Türkiye şehirlerinde 40 metre genişliğinde caddeler, 80 metre genişliğinde bulvarlar planlamalı, kaldırımlar en az 8metre olmalı, arazinin dar ve deprem riskinin düşük olan alanlarda, örneğin İstanbul Üsküdar'da, Ümraniye'de, 20'den daha yüksek katlı binalara izin verilmelidir. Bu binaların oturma alanları da enaz 1500 ile 1600 metrekare arasında olmalıdır, yani bir katta 12-15 daire olmalıdır.

Kişi başına enaz 3 metre kare yeşil alan temin edilmelidir. Tarihi semtlerde de dönüşüm yapılmalı, 100 sene önceki haline getirilmeli ve çivi çakılırken izin alınmalıdır.

Bugünkü gibi 300-400 metrekarelik, hertürlü güzellikten uzak, bireysel inşaata imkan veren parseller değil, 125x250metre ölçülerinde yani 30dönüm üzerinde yaşam alanları, ticaret siteleri ve bunları birbirine bağlayacak toplu taşıması baştan raylı sistemlerin üzerine oturtulmuş yollar inşa edilmelidir.

Bugün dünyanın ileri medeniyetlerinin nerdeyse tamamı bu hesaplara göre şehirleşmektedir.

Türkiye hariç.

Bu anlattığımız sistemi kurmak ve işletmek, bugünkü her isteyeni müteahhit yapan sisteme göre çok daha kolaydır.

Türkiye'de bunu yapacak sermaye, işgücü ve mühendislik altyapısı vardır.

Kentsel dönüşüme bina yenileme olarak bakmamalı, bir mahallenin bütünüyle yaşam biçimi, insan yükü ve sosyal alanları hesaplanarak yeniden oluşturulması olarak bakılmalıdır.

Kentsel dönüşümün hedefi, Türkiye ekonomisinin en ağır yükü olan, tamamıyla ithal ettiğimiz enerji açığını kapatmak olmalı, yapı standartları ve imar kanunları buna göre tekrar güncellenmelidir.

Türkiye ne kadar ekonomik yaşanabilir olur ise, o kadar güçlü ve özgür bir ülke olacak, bölgedeki mevcut çekim çemberinin sınırlarını genişletebildiği kadar genişletecektir. Türkiyenin hedefi, dünyanın sayılı gücü olmak ise şehirlerindeki bugünkü bireysel inşaatçılıktan vazgeçmeli, yukarıda belirttiğimiz ölçeklerde, şehirleşmeye imkan vermelidir. Türkiye doğal güzelliklerini, planlı şehirciliği ile birleştirdiği takdirte, önder hedeflerini başarabilir.