Aynayı seyrediyorum, kusmak istediğim canlarım var.

Elimde bir ok fırlatıyorum adı kendim olan aynalardaki aynılarıma.

Kendimden geçiyor yeni renkler yaratıp, yeni benlere içim de sen olan benler değdiriyorum.

Adı sen olan cesedime; cennette yasaklanmış beni giydiriyor kader.

Sürünen şeytanın ayakları oluyor yaşadığımız hayat.

Duyuyorum şeytanın cezbe ile karışmış vaatlerini...

Bir de bakıyorum ki adı leyla olan Havvalar tutmuş Âdem'in başını.

Yakaladıkları başı, yılanın ayaklarına uzatıyorlar.

Satıyor Havvalar cenneti dünya ya... veHayat başlasın istiyorlar...

Âdem kaybettiği cenneti sürgün olan dünya masalının tövbesi ile kazanırken, Kabil helak olmaya ve cehennemi bulmaya koşuyordu.

Kabil'in keşfettiği kabulsüz tövbe miras kalmıştı Samire,Leheb'e,süfyan'a cehile ve de Yezid'e...

Aman etmeyen Kabilciler sevdikçe Dünya'yı, cennete tapu çıkarmasın huriler.

Âdem olan kendimin kalbine sen yaratıyorum.

Adı sen olan kalbimin adı benden kopup gidiyor...

Nuh'un tufanına kadar olan benlerimin adını sen koymak için su taşıyorum Nuh'un gemisine.

Bana da yer ver diye avaz avaz bağırıyorum Nuh amcaya...

Hadi bin diyor Nuh amca ama benini bırakıp seninle gel yoksa Yunus ikimizi de beni de yutar.

Cudi de indiğim de seni bırakıp benime gidiyorum.

Aynada ki hayalim ben tükürüyor.

İsa'nın diriltmesi ile aşılıyorum benimi.

Alnımdaki sevda mührü ile tanınıyorum benlere ve senlere...

Ey Gülü Rana Hadi senim şimdi bul sende...

Sende kaybettiğim benimi...

Yani Senini...