Hava, içimi acıtan kasvet ile bedenime nüfuz etmeye başlamış iken, saklamaya çalıştığım onca ızdırap küçük bir kadının engelli gördüğüm yüzünde son buldu.  
Gözleri benim kör olan gözlerimden habersiz, hayatın kendisine yaptığı haksızlıkları konuşuyordu.
Öyle bir uzattım ki kulağımı bütün vücudum, bu küçük olan kızı dinlemeye kul oldu.
Kadınlığı özlemler ile ahrete bırakmış bu küçük kız, beyaz olan gelinliğini de hayallerinin körlüğüne itmişti.
Gözlerim yaşama tutunan bu kıza, içindeki duygularını öldürmemesi gerektiğini haykırmak istiyordu.
Kendi ile konuşup acı çeken bu ızdıraplı kız, hep bir şeyleri suçlamanın dertlerinde kendisini fazlalık olarak görüyordu.
Birilerine dayanmak ve öyle yaşamak çoğu zaman içine kusmasına neden oluyordu.
Duygu cellâtları, isyan ve üzüntüyü kızın bedenine hapsetmişti.
Küçük kız sözünü namus yapmış kimse ile paylaşmak istemiyordu.
Yaklaştım küçük kıza ellerimdeki sevgiyi saçlarına taşımak istedim.
Ona sevginin acımak olmadığını göstermekti bütün inancım.
Tedirgin ve kızmaya hazır beden dili ile yaklaşmamamı istemiyordu.
Küçük kız her insanı aynı görme hastalığına yakalanmıştı.
Çünkü insanlar hastalıklı tavırları ile kızı hasta etmişlerdi.
Küçük kız beni tanımama istencini sürdürürken, ben de onu anlama çabasına girdiğimi bilmesini istedim.
Martının sesi; iki kişi olarak yürüttüğümüz bu anlama ve gözlem sürecine son verdi.
Kızın martının sesine verdiği olumlu tepki hoşuma gitmekle beraber yine de cesaret edip konuşamıyordum.
Seslerden önceki, anlama ve güven iletişimimiz daha yeniydi.
Oturdum sadece martı ile küçük kızın yüreklerinde oluşan ortak özgürlüğü doyasıya seyrettim.