Şirinnarı Dinlerken - Fevzi GÜNENÇ

Fevzi GÜNENÇ

Fevzi GÜNENÇ kimdir?
1940 yılının şıra zamanında, 1 Eylül Dünya Barış Gününde Gaziantep’te doğmuşum. Öğretmenlik, metin yazarlığı, tiyatro oyunculuğu, gazetecilik, öykücülük yaptım. Sayısı 50’yi aşan sahne için çocuk oyunu, bir o kadar radyo oyunu, çocuk romanları, yüzlerce çocuk öyküsü, çocuk şiirleri yazdım. İlgi alanım çocuk edebiyatı. Ama toplumsal olaylara da duyarsız kalamadığım için sıklıkla köşe yazıları yazıyorum. Erişkinler için yazdığım edebi yapıtlarım da var. Bu bağlamda 1991 yılında Orhan Kemal Öykü Ödülü birinciliğini kazandım. Ödüller aldım bir yığın... Ulusal bir gazeteden Emekli oldum. İki çocuğum var. Ayıp olur öbürlerini saymazsam: kendileri için yazdıklarım da çocuklarım değil mi? Dünyanın dört bir bucağındaki sarı, kara, beyaz, kızıl derili olan kimileri kurşunlardan, bombalardan, kimileri açlıktan, susuzluktan, ilaçsızlıktan ölen düşlerinde bile gülemeyen, daha yaşamanın ne olduğunu anlamadan, ölen çocuklar öldüklerini bile bilemeyen çocuklar benim çocuklarım değil mi?
Email: [email protected]

YAZARIN SAYFASI

Şirinnar'ı Dinlerken

'Yaşlandıkça insanların çenesi düşer' derler. Bu gerçek salt insanlara özgü değil galiba. Zira benim balkondaki çiçeklerim de oldumolası çenesizler. Sudan, gübreden, güneşten özge şeyler isterler hep.

Durmadan sızlanırlar:

'Bizi parka gezmeye götürmüyorsun...'

'Bizi yeterince sevmiyorsun...'

'Güzel sözler söyleyip şiir okumuyorsun...'

Oysa onca yaşlı da değiller. Ne bu çene böyle! Ben hiç memnun edemeyecek miyim bunları?

Şimdi de iğneleyip duruyorlar beni:

'Ağamız sözümona radyo aldı bize. Müzik çalacak da dinleyeceğiz. Ruhumuz beslenecek.'

Haksız değillerdi. Açtım radyoyu. Bu kez de kanal beğendiremezsin haytalara. Hangi FM'i açsam, daları eğik, yere bakıyorlar.

'Derdiniz ine sizin!' diye bağırdım sonunda.

Meğer Şirinnar Radyoyu dinlemek istemiyorlar mıymış?

Nereden bulaştı çiçeklerime bu solculuk? diye mırıldandım. Duymadılar sanıyordum, duymuşlar.

'Babasına bak çiçeğini al,' diye güldüler.

Yine haklıydılar. Böyle adamın böyle çiçekleri olurdu. Aradım buldum. Şirinnar'ı. Eğik dallar doğruldu. Başları göğe erdi çiçeklerimin. Renkleri daha bir şavkıdı.

'İşte bu!' diye çağırıştılar sevinçle.

Artık hepimiz de memnunuz. Kimsenin hiçbir şeye sızlandığı yok. Benim bile ağzım kulaklarımda. Şirinnar'ı sadece çiçeklerimi idinlemiyor. Ben de dinliyorum,

O günden sonra yazma işinde daha mı verimli oldum ne?

İyi kii varsın Şirinnar.

İyi ki varsın Şirinnar'ın babası Ahmet Atılmış.

SUYA ÇİZGİLER/FEVZİ GÜNENÇ

2015-08-21

Bu yazıya ilk yorumu yapmak ister misiniz?

Bu sayfadaki içerik, Adobe Flash Player'ın daha yeni bir sürümünü gerektiriyor.