Bir garip ölmüş diyeler…

Fevzi GÜNENÇ

Fevzi GÜNENÇ kimdir?
1940 yılının şıra zamanında, 1 Eylül Dünya Barış Gününde Gaziantep’te doğmuşum. Öğretmenlik, metin yazarlığı, tiyatro oyunculuğu, gazetecilik, öykücülük yaptım. Sayısı 50’yi aşan sahne için çocuk oyunu, bir o kadar radyo oyunu, çocuk romanları, yüzlerce çocuk öyküsü, çocuk şiirleri yazdım. İlgi alanım çocuk edebiyatı. Ama toplumsal olaylara da duyarsız kalamadığım için sıklıkla köşe yazıları yazıyorum. Erişkinler için yazdığım edebi yapıtlarım da var. Bu bağlamda 1991 yılında Orhan Kemal Öykü Ödülü birinciliğini kazandım. Ödüller aldım bir yığın... Ulusal bir gazeteden Emekli oldum. İki çocuğum var. Ayıp olur öbürlerini saymazsam: kendileri için yazdıklarım da çocuklarım değil mi? Dünyanın dört bir bucağındaki sarı, kara, beyaz, kızıl derili olan kimileri kurşunlardan, bombalardan, kimileri açlıktan, susuzluktan, ilaçsızlıktan ölen düşlerinde bile gülemeyen, daha yaşamanın ne olduğunu anlamadan, ölen çocuklar öldüklerini bile bilemeyen çocuklar benim çocuklarım değil mi?
Email: [email protected]

YAZARIN SAYFASI

''Bir garip ölmüş diyeler…''

'Bir garip ölmüş diyeler

Üç günden sonra duyalar

Soğuk su ile yuyalar

Şöyle garip bencileyin.'

Teyzemiz oğlu sıvacı Mustafa Subaylar'ın öldüğünü duyunca, Yunus'un yukarıdaki dizeleri geldi oturdu yüreğimin üstüne. Aynı çağda yaşasaydılar, herhalde sıvacı Mustafa için söylerdi bu şiirini Yunus Emre.

Nereden geliyor teyze oğulluğumuz Mustafa'yla? Çocuklarımın anası şair Gülten Aldaş hanımın teyzesinin oğluydu o. Birbirimizi öylesine çok benimsemiştik ki, 'Teyze oğlu' diye seslenirdik ikimiz de birbirimize.

Zaten Gülten hanımın bütün akrabaları beni bu Mustafa gibi benimsemişti. Yaşayanların ömrü uzun olsun, göçüp gidenlerin toprağı bol olsun, ışıklar içinde uyusunlar, hepsi de çok severlerdi, kalanlar da hala sever beni.

Geçtiğimiz günlerde zamansız ölümünü duyunca dayanamayıp 'Akifsiz de yaşanır mı bu dünyada' başlıklı bir yazı yazmıştım. O yazıyı da bana yazdıran Gülten hanımın insanoğlu insan olan kardeşi değil miydi?

İyiler iyisiydi teyzeoğlu Mustafa. Sıvacılık yapardı. O yoksul haline bakmadan yardıma gerersinim duyanların yardımına koşar, ekmeği olmayana kendi ekmeğini böler yarısını verirdi.

Onun bu iyi yanı Edgar Allan Poe'nun Melih Cevdet Anday ustamızca dilimize altın dizerle kazandırılan Anna Bell'iyle ne kadar da çok örtüşüyor. Şairi, mezarından kalkıp bana kötü kötü bakmasın lütfen, tornistanım için:

'Seneler seneler boyunca Anadolu'nun bir taşra kentinde Adam gibi bir adam yaşardı İsmi Sıvacı Mustafa. Hiçbir şey düşünmezdi Tüm insanları sevmekten özge şeyi...' Sıvacılık yaparak geçimini sağlardı Mustafa. İşi yapıp bitirdikten sonra, işi yaptıran sorardı. 'Borcumuz ne kadar usta?' 'Ne verirsen ağa...' 'Yok canım, ne verirsen olur mu? Ben nereden bileyim senin emeğinin karşılığının ne kadar olduğunu?' O zaman boynunu büker, utanarak, 'At işte şöyle beş on kağıt...' derdi. Cömert biriyseniz söylediğinin azamisini uzatırsınız. 'Çok oldu, çok oldu bu diye parayı itelerdi. Sanki eline ateş düşmüş gibi. Cimrinin tekiyseniz, söylediğinin asgarisini verirdiniz. Paranın azlığına bakmaz. Yüzünde güller açar. 'Bereket versin usta, bereket versin...' diyerek tatlı tatlı gülümserdi. Böyle derviş tiynetli olup, bir lokma bir hırkaya çalıştığından yeterli besin alamazdı. Bedeni de bir çocuğunki gibi incecik, 50 kilonun altında kalırdı hep. Sanırım ki ölümü onun bu tiynetinden kaynaklanarak yeterli besin alamadığından oluştu. Yoksa öyle genç yaşta ölüp gidecek biri değildi teyzemoğlu sıvacı Mustafa. Nesli tükenen insanoğlu insanlardandı o. Işıklar içinde yat kardeşim, toprağın bol ola.

2016-01-07

Bu yazıya ilk yorumu yapmak ister misiniz?

Bu sayfadaki içerik, Adobe Flash Player'ın daha yeni bir sürümünü gerektiriyor.