Devrimci Müslümanlar, İhsan Eliaçık ve Gezi Eylemi

İslamiyet'te ya da dinde bu yok, şu yok diye ünlenen İhsan Eliaçık ve tarafları nedense Müslüman kavramın önüne Devrimci koymayı ihmal etmediler. Devrimci Müslüman ne demek? Müslüman nasıl devrimci oluyor? Basit bir soru dinde devrimci kavramı var mıdır? Madem Kuran'a göre konuşacağız, madem Peygambere göre yazacağız bu iki kaynakta Eliaçık metoduyla devrimci Müslüman kalıbı nerde geçiyor? Ve en önemli bu devrim kime karşı yapılacak? Düşman kim, dost kim? Bir zamanlar Türkiye'de Cuma namazı kılmaz diyenler nasıl oluyor da Gezi Parkı'nda Cuma namazı ve Hutbesi duyuruları yapıyor? Devrimci Müslümanlar neyi protesto ediyor? Ve ne istiyorlar? Dertleri ne? Görünen o ki Başkanın nitelediği Çapulculardan farklı bir talepleri yok. Dertleri başbakan, hükümet ve zenginleşen Müslümanlar. Bu üç hedefe öyle kilitlenmişler ki Kemalistleri, ayyaşları, ulusalcıları, ateistleri ve anarşistleri savunmak İhsan Eliaçık'a düştü. Eliaçık, bunları ne kadar sahipleniyorsa, Müslümanlara karşı kini de o da artıyor. Bir ulusalcının bakış açısıyla Müslümanları değerlendiren Eliaçık'ın Müslümanlarla ne alıp verdiğini kestirmek zor.

Başı örtülerin, elindeki dövizlerle sözde ağaç katliamına karşı tavırları ve Cuma namazıyla gövde gösterisini anlamak güç. Sırf Erdoğan'a muhalefet yapılacak, diye düşmanımın düşmanı dostumdur anlayışı müslümanca bir tavır olduğu tartışmalıdır. Hele bir insanın imanı üzerine hüküm vermek, tehlikeli bir anlayışın ürünüdür. Müslümanlara zülüm eden ve İslam'ın varlığından rahatsız olanlarla sırf muhalefet olsun diyerek aynı safta yer almak anlamsızlık ötesidir.

80'liler zihniyetin Müslümanlara karşı uyarlanan halini anımsatan devrimci Müslüman tutumu gösteriyor ki hedef farklılaşmış. Müslümanlara karşı, muhalefet diye, kendine düşman olan kesimle bir arada durmak akıl karı değildir.

Eliaçık, tweetlerini okuyunca sanki bir ulusalcının tweetlerini okuyormuş gibi oldum.  Şaşırmakla beraber bilginin insanı şaşırttığını düşüncesi şaşkınlığımı bir nebze azalttı. Bilginin sağduyudan uzak oluşu bu tarz durumları maalesef gün yüzüne çıkarıyor.

Adalet ve mülk kavramlarından sonra Eliaçık bize devrimci Müslüman izah etmeli sanırım. Radikal söylemlerin tarihe gömüldüğü bir dönemde artık görünen o ki kavramların hedefi değişiyor. Modernizmin Müslümanların hayatına girmesiyle birlikte Müslümanlar maalesef birbirine düşmeye başladı. Zaten bir sağduyu yoktu. Son gelişmeler de gösterdi ki Müslümanların kendi aralarındaki sorun, dışa taştı ve çevreyi kirletmeye başladı. Müslüman'ın zaafları zaten hazırda bekleyen ulusalcılara malzeme diye sunuluyor.

Müslüman'ın ayıbının örtülmesi gereken bir dönemde bunu ifşa etmek hayra alamet değildir. Ve bunun hesabı nasıl verilir, bilemiyorum.

Osman Tatlı

[email protected]