Bana göre sıradan bazılarına göre sıra dışı ve bazılarına göre de çekilmez bir günde, iş ortağım ile Of'tan Rize'ye işyerini açmaya gittik.

Pek alışamadığım işim ve iş ortamından uzak durmak için işyerinde bulunan bilgisayardan sohbet videolarını açtım. Gençliğin verdiği bir duygudan olsa gerek sert mizaçlı ve keskin sohbet edenleri seçmeye çalışırken, karşıma Timurtaş Uçar hocanın ‘erkeklerdeki namahrem' konulu videosu çıktı.

Başlangıcı, ortası ve sonu dahi heyecanlı olan bu videonun bütününü dikkatle dinledim. Sabah erken saat olduğu için pek müşteri gelmiyordu. Bundan dolayı rahat bir şekilde videoyu dinliyor ve söylenenlerden fazlasıyla etkileniyordum. Videoda anlatılanları kendi hayatım ile karşılaştırıp, bundan sonra yapmamam gerekenler hakkında planlar kurup bu hatalardan uzaklaşmaya karar veriyordum

Derken video bitti ve aldığım kararları uygulamaya başladım. İlk kararım önümde bulunan gazetenin haberlerini okumak fakat spor sayfasını kesinlikle okumamaktı. İlk etapta bunu başarıyla yapabildim. Fakat fanatik bir taraftar olarak! bu kararı yerine getirmek kolay olmadığını da anlıyordum. Tam anlamıyla kendim uygulayana kadar da kimseye de bir şey demeyecektim.

Bu kararımdan önce neredeyse her gün, gerek tv den gerekse gazetelerden tuttuğum takım hakkında bilgi almaya çalışıyordum. ‘Tuttuğum takım hangi takımla oynayacak, hangi futbolcuyu aldı-alacak, hangi konuda ne açıklama yaptı-yapacak', gibi konuları takip ediyordum. Üstelik bu takip sıradan bir takip değil, işimde, eğlencemde, hatta baştan salma yaptığım! ibadetlerimde dahi aklımda tuttuğum takım vardı.

‘Vaybee.. Ne fanatiklikmiş', diyenleri duyar gibiyim.

Dışarıdan çok fanatik olarak görünmüyordum ama düşüncelerim yukarıda anlattığım şekildeydi.

Şu futbol müsabakalarında birbirleri ile (hiç uğruna) kavga edenlerin, aç ve uykusuz kalanların, eş-dostuyla arası bozulanların, saatlerce kuyrukta bekleyenlerin ve ibadetlerinde Yüce Yaratıcıdan takımı için dua edenlerin, fanatikliğini düşünemiyorum ve düşünsem de pek aklım almıyor!

Böyle bağlılık, olsa olsa sadece bir mercie olabilir!

Konudan fazla uzaklaşmadan, izlediğim video ile hayatımda nasıl bir dönüm noktası olduğunu açıklayayım.

Dönüm noktasının en önemli noktası, inanarak karar vermemdi. Bu kararım da ‘Bir daha futbol izlemeyeceğim ve takım falan da tutmayacağım' kararı idi. ‘Nerede görürsem göreyim ilgilenmeyeceğim ve karşı duruş sergileyeceğim' diye aldığım kararı samimi niyetle verdiğime inandığım için yaklaşık 10 yıldır kararımı harfiyen uyguluyorum. 

Sadece ilgilenmemem değil, yeri geldiğinde sert bir tavırla karşı duruş sergilediğim için bu zamana kadar ne profesyonel futbol izledim, nede medya üzerinden takip ettim(Elhamdülillah). Hatta daha da ilerisini yaparak futbol sohbetleri olduğu yerde, ya konuyu değiştirmeye ya da oradan uzaklaşmaya çalışıyorum.

İzlediğim videodan nasıl bu şekilde etkilendiğimi düşünenler olabilir. Hatta kararımın saçma, gereksiz veya bundan daha önemli konuların yanında önemsiz olduğunu düşüneneler de olabilir. Fakat ben bu konuyu itikat sorunu olarak gördüğüm için çok önem veriyorum.

Neden itikat (inanç) sorunu?

Önceden hafta sonları olan spor müsabakaları şimdilerde neredeyse her gün oynanıyor. Bunu ortaya atanların ve geliştirenlerin dertleri, inşalara hizmet mi? Hizmet değilse, bunun ortası olmayacağına göre tersi nedir? Ya hizmet edersin, ya da birilerini kendine hizmet ettirirsin. Bu işi hizmet diye düşünenler, verilen hizmeti(!) almaya devam etsinler...

Düşünmeyenler ise;  ‘Amaçlarının sömürmek, köle yapmak hatta inançlarından uzaklaştırmak olan bu zihniyetlerin kölesi olarak' hizmet etmeye devam etsinler!

Yaşadığım ve bulunduğum ortamlarda bu konudan dolayı dışlansam da, son yüzyılın uyuşturucusu olan profesyonel futboldan uzak durmaya Allah'ın (Celle Celalühü) izni ile devam edeceğim. İnşAllah bu kararımı, yaptığım diğer yanlışlar için de bir an önce veririm ve son nefesimi bu kararlar ile teslim ederim.