ANNEYİM, Birileri daha fazla silah satsın, birileri başka bir ülkeyi kendi çıkarları doğrultusunda yönetebilsin diye harcanmak üzere çocuk doğurmadım. Hamile olmak dünyanın en güzel duygularından biridir. İçinizde sevdiğiniz insanın ve sizin birleşiminden oluşan bir canlı yavaş yavaş içinizde büyür, zaman zaman kayar, tekme atar: Her bir hareketi, aylık kontrollerde kalp atışını ve hareketlerini izlemek sizi o denli mutlu eder ki, bazen nefes alamama problemleri, kramplar, uykusuz geceler umurunuz bile olmaz. Sonra bebeğiniz dünyaya gelir, doktorunuzun gözlerinin içine bakarsınız sağlıklı olduğu haberini alabilmek için. Ne doğum öncesi çektiğiniz sancılar, ne de doğum sonrası yaşayacağınız sıkıntılar özetle kendinizin bir anlamı bile yoktur. Yeter ki o güzel yesin, yeter ki o güzel uyusun, yeter ki o, sizi görünce o küçücük ellerini size doğru uzatsın. Anne olmak, içinize düşen bir ateşe sahip olmaktır.

 Öyle bir ateştir ki, hem yakar, hem ısıtır. Büyüdükçe ona gölge etmeden kendi ayakları üzerinde durabilmesi için gerekli yaşam deneyimlerini yaşamasına fırsat verirsiniz. Arkadaşları ile buluştuğunda acaba nasıl birileri, çocuğum bir zarar görür mü? Eve geç geldiğinde camlarda beklersiniz ama bir yanda da çok da merak ediyormuş gibi görünmemeye çalışırsınız çünkü özgüveni açısından kendi kararlarını verme fırsatını yaratmanın bir anne olarak göreviniz olduğunu bilirsiniz. Çok seversiniz, kendinizden çok. O hastalanınca keşke o hasta olacağına ben olsaydım diyecek kadar. Sonra birileri çıkar, sırf daha fazla para kazanmak için o sizin gözbebeğinizi savaş denilen ateşe atmaya kalkar.

 SAVAŞA KARŞIYIM ve biliyorum ki tüm anneler savaşa karşı. Tüm kadınlar savaşa karşı. Çünkü bizler ürettik, kendimizden vererek büyüttük. Tüm kadınların sevdiği bir babası, erkek kardeşi, oğlu ve sevdiği var. Hiçbir kadının sevdiği toprak olmasın birilerinin maşası olmak için.

 Savaşa karar verecek olanlar önce kendi yakınlarındaki erkekleri savaşa göndersinler. Kendi vatanımız için savaşacaksak, oğluma kendimi siper eder savaşa giderim. Çünkü o belki de geleceğin kanser tedavisini bulacak bir doktor, belki siyasette ülkemin vatandaşlarının daha iyi koşullarda yaşaması için kafa yoracak bir siyasetçi, belki ülkemin sokaklarını temiz tutmak için çalışacak bir temizlik görevlisi. Ama en önemlisi o benim oğlum. Tıpkı diğer tüm ana kuzuları gibi, sokakta gördüğüm tüm çocukları kendi oğlummuş gibi hissettiğim gibi. Toprağa düşmüş her genç bu ülkenin geleceğinden koparılan bir ilerleme taşıdır. Amerika kendi evlatlarını kara mücadelesine göndermezken, uzaktan füze müdahalesinden söz ederken, neden bizim evlatlarımız bir kimyasal silah kullanımı senaryosuna heba edilecekler. Neden bu kimyasal silahları üreten firmalar ve üretimine izin veren ülkeler cezalandırılmıyor???