Geçen, iktidarın 'susma sustukça sıra sana gelecek' sloganına karşı ‘bağışıklık' kazandığını söylemiştim.
Artık yemezler demiştim, başka mücadele yöntemleri gerekir demiştim.
Yeni bir 'format'la İşin derinine inmek lazım, demiştim...
Sonra susmayı önerdim ama şiirler duruyor ortada, şiirlerden esinleniyorlar. 
Bu iktidar çok şiir okuyor bunu fark ettim, yoksa zamanın her şeye çare olduğu fikrini nasıl bu kadar benimsemiş olabilirler ki? 
Düpedüz bunları şairler sokuyor bunların kafalarına.
Ama işe yaramıyor da değil hani, Çok faydası var. 
Unutmaya müsait bir halkız ya, birazcık zaman her şey tamam. 
Sağ gösterip, zamanla vuruyorlar, unutturuyorlar, unutmaya müsaidiz ya. Her şeyi zamana yayıyorlar.
Bak mesela unuttuk içerde milletvekilleri olduğunu, elinizi vicdanınıza koyun söyleyin, unuttunuz değil mi? 
Geziyi hatırlayanlar var mı peki? Palalıyı, elinde sopa ile sivil polisleri ve orada yaşamını yitirenleri, var mı hatırlayan?
Yok, biz unuttuk onların hepsini çoktan.
Şimdilerde bir demokratikleşme paketi unuttturma çalışması var gündemde, onu da unutturacaklar.  
Hepimiz ne istediğimizi unutacağız, sonra onların yaptığına  'işte buymuş lan,' diyeceğiz. 

Biz unuturuz  

Onlar hatırlar ama.  
Bir tek hata edeni bile affetmiyorlar, alıyorlar içeri, yıllarda geçse alırlar.
Dedim ya çok şiir okuyorlar bunlar.
Zamanla ilgili tüyoyu aldıkları gibi her zaman mazlum olmanın, mazlummuş gibi davranmanın avantajlarını da kapmışlar. Bu şiirler çok şey öğretiyor, çok...
Demek ki o zaman ne yapmak gerekiyor? 
Şairleri kendi tarafımıza çekmek...
Şair çıkıp demeli ki: zaman aşka iyi gelebilir ama örtmüyor demokrasinin üstünü, örtemez...
Demeli ki: alma halkının ahını, çıkar aheste-aheste...