Yolumuz uzun, uzun be usta! Biz bu yolda, kaç evre, kaç mevsim, kaç dört aklın türevlerinde, kılık değiştirdik;
zira bu yolculuğumuz kendi iç yolculuğumuz usta. 
Gece gittik, gündüz gittik; kah ağladık, kah güldük, kah emekledik, kah yürüdük, kah koştuk, kah düştük.
Doğumlar gördük; her doğum anne için sancıydı, bebek için ağlamak! 
Ölümler gördük; her ölüm ölen için sancıydı, kalan için ağlamak; 
Yaşamak güzel olsaydı, doğarken ağlar mıydı bebek? 
De hele usta; 
Ölmek güzel olsaydı, ölürken inler miydi insan? 
Yumurta gördük civciv oldu, arı gördük bal oldu; biz bu yolda neler gördük be usta. 
Toprak gördük önce ekiniyle besledi, öldüğümüzde sardı da etimizle beslendi.
Demem o ki ortası tel örgülü bir alem; yarısı yaz, yarısı kış; kimi yazda, kimi kışta;
Yazıda kader, kışı da.
Biz bu yolda şaşar beşer olduk be usta. 
Anneler gördük; elleri nasır, peştemalleri yırtık. 
Anneler gördük; tırnakları ojeli, sıcaktan souğa girmemiş eli. 
Çocuklar gördük; sokak lambaları altında tir tir titreyen, çöplerde ekmeğini aşını yiyen. 
Çocuklar gördük; sokağın ne olduğunu, açlık nedir bilmeyen. 
İnsanlar gördük; banklarda yatan. 
Hayvanlar gördük evde yatan. 
Biz bu alemde nelerde gördük be usta!
Dost dedik, sırtımızdan vurulduk, düşman dedik yalnızlığa kovulduk!
Sevdik olmadı, sevmedik olmadı.
Dedik olmadı, demedik olmadı.
Hep iki yolda yürüdük; olmadı olmadı, orta yolu daha bulamadık be usta.
Yerde yatana tiksinçle baktık, ayakta olana çerme taktık; biz birbirimize neler, nelerde yaptık be usta.
Zenginler gördük varlığıyla övündü, fakirler gördük darlığıyla dövündü; insanoğlunun yükü ağır, denge nerdeydi, ortayıda bulamadık be usta.
Göz ikiydi, hep tek gördük; bilemedik gizemi.
Renkler gördük, hep tek gördük; aksa ak, karaysa kara; beyaz gördük kundağın rengi, sarıp sarmaladı da bebekliğimizi, bilemedik kefendi son niyeti.
Oruçlar tuttuk; sabırlar iftar ezanına kadar, bilemedik son yolculuk sela ezanına kadar.
Bildik bildik de, ar etmedik zerre kadar.
Biz bildik bilmedik arasında keşmekeş olduk be usta.
Mahalleler gördük ressama sıvazlı; bir yanı ağatlı, diğer yanı zurnalı; 
Ne yaparsın herkesin kendi dünyası; demek ki bir dünya yoktu, herkesin vardı birer dünyası;
meğer ne çok dünya gördük be usta. 
Yolumuz uzun, sözümüz güneşli bir yağmur, hem neden anlatıyorum ki sana; 
sende bu yolunusun be usta.  DİLEK EJDER