Dershane savaşları konusunda Ali Bulaç bir yazısında, Cemel Vakası benzetmesi yapmış, Allah Sıffin ve Kerbela'dan korusun demişti. Amma da abarttın Ali Bulaç demiştim kendi kendime. O gün abartılı gelen benzetme, bugün normal gelmeye başladı. Sanki Kerbela'ya doğru hızla ilerliyoruz. Allah korusun.

Her ne kadar dershane konusu 2 yıl ötelense de, taraflar hız kesmiyor, hala birbirlerine vurmaya devam ediyorlar. Her iki tarafın en ılımlı yazarları bile itidal tavsiye ederken 'ama' diyor ve alttan alttan vuruyor. Bir kısmı zaten kılıçları çekmiş kıran kırana savaşıyor, sular durulunca birbirlerinin yüzüne bakacak halleri kalmayacak.

Emre Uslu bir yazısında dershane kapatma kararının Oslo'da alındığını, hükümetin dershaneleri kapatarak PKK'ya temizlik yapıverdiğini söylüyor. Ardından Selahattin Demirtaş, dershaneler kapandıktan sonra, boşluğun doldurulması için örgütüne talimat veriyor. Bir başkası, Mavi Marmara, Gezi Parkı olaylarındaki tavırları nedeniyle Hocaefendi'yi siyonizme hizmet etmekle suçluyor. Hocaefendi'nin Hudeybiye benzetmesi yerli yerine oturmuyor. Kasetle ilgili son açıklamaları kafa karıştırıyor. Başbakan gerdikce geriyor. Velhasıl örnekler saymakla bitmez.

Ve biz hala anlayamadık kavganın sebebini. Biz derken her iki tarafı da seven mütedeyyin kitleyi kastediyorum.  Birinden birini tercih etmek durumunda mıyız? Bizi böyle bir tercihe zorlamaya kimin ne hakkı var? Yani Cemaat, AK Parti'nin alternatifi mi ki tercih etmek zorunda olalım. Böyle bir şey mümkün değil. Siyasi partinin alternatifi, siyasi parti olur, cemaat olmaz. Ama öyle bir duruma geldik ki, iki kişi bir araya gelsek cemaat hükümet konusu açıyoruz ve tercihe zorlanıyoruz. Birbirimizi iknaya kalkışıyoruz. Filanca köşe yazarı şöyle yazmış, falanca böyle yazmış diyerek kendimizi haklı çıkaracak argümanlar ortaya koyuyoruz. Ve tartışmalar gittikçe sertleşiyor, kırıcı olmaya başlıyoruz. Adım adım Kerbela'ya doğru ilerliyoruz.

Bugün çok yakın bir arkadaşımdan bir mesaj aldım. 35 yıllık dava, gönül arkadaşım. Cemile Bayraktar'ın 'derindüşünce.org'taki yazısını okumamı istiyor. Yazıyı daha önce okumuştum. Hocaefendi'ye , Cemaate verip veriştiriyor. Site, yazıyı 'Bir müslüman kadın yazarın Fethullah Gülen'e onurlu isyanı' başlığıyla yayınlamış. Kendince haklı olan yerleri var ama epeyce de sallamış. Pek çok bölümüne katılmıyorum. Arkadaşım safını belli etmiş, hükümetten yana tavır koymuş. Belki bizden de öyle bir tavır bekliyor. Ben de ona Emre Uslu'nun son bir kaç yazısını, Baransu'nun yazılarını , Ekrem Dumanlı'yı, Hüseyin Gülerce'yi, Ahmet Taşgetiren'i  okumasını tavsiye etsem, tef gibi geriliriz. Ondan sonra eğitle pirincin taşını.

Şimdilik tartışabiliyoruz. Yarın ortam gerildikçe tartışma zemini de ortadan kalkar. Suçlamalar başlar. Konuşamaz duruma geliriz.

Kardeşim ben taraf olmak istemiyorum. Her ikisini de seviyorum. Dünyanın dört bir tarafında Türk okullarının açılmasını sağlayan Hocaefendi'yi ve  sevenlerini seviyorum. 11 yıldır ülkemizin kangren olmuş sorunlarının üstesinden gelen Başbakanımızı da seviyorum. Sevdiğim iki insanın bu şekilde karşı karşıya gelmesine de üzülüyorum. Bu kavganın bitmesi için dua etmekte başka bir şey gelmiyor elimden.

Allah (C.C) bu ümmeti ikinci bir Kerbela'dan korusun...